Laos (14 okt – 29 okt)

Luang Prabang. Voorheen de hoofdstad van Laos, nu nog steeds een bruisend midden. Scootertjes, kleine winkeltjes en ook de cappuccino konden we hier vinden. Bij aankomst in ons guesthouse, Thavisouk Family Home, besloten we de middag meteen goed te gebruiken en de Kuang Si waterval te bezoeken. Twee uren waren niet genoeg om naar boven te klimmen én te zwemmen, aldus de voorlichting van ons hotel. Wij bij aankomst met een rotgang naar boven. Had niet gehoeven, met een kwartiertje ben je boven. Zelfs op slippers. De waterval was prachtig en als je alle mensen om je heen weg denkt was het zwemmen idem dito.

In de avond spraken we af met onze Franse vrienden en aten we heerlijk bij een Frans restaurantje. Eén van hen ging die volgende dag meteen door naar Luang Namtha, waar ook wij later onze trip vervolgen. Na het afscheid gingen we vroeg naar bed en zetten we onze wekker om 5.15 uur. Vanaf een uur of half 6 lopen de monniken hier namelijk in stilte door de straten en ontvangen zij rijst van de lokale bevolking. Dit wilden we zien. Deze vroege wekker viel ons zwaar en we besloten; morgen, dan gaan we kijken. Die dag huurden we twee fietsen en fietsten we door Luang Prabang.

We eindigden de middag met een uitzichtpunt. Bij dit uitzichtpunt kwamen we een Fins stel tegen, dat we eerder ontmoetten onderweg naar Don Det, en we besloten samen te dineren (als je het zo mag noemen). Voor 5 euro in totaal hadden Stef en ik een bord eten en een fruitsapje. Ook de Fransen sloten aan. Gezellig!

Wederom zetten we de wekker vroeg, en jawel, we hebben de monniken gezien. Ze lopen in een stoet van ongeveer 10 à 15 monniken. Van oud naar jong. De jongste leek maximaal zes jaar. Ik had er wel een dubbel gevoel bij. Monniken staan namelijk bekend om hun keuze voor een primitieve levenswijze, maar tegelijkertijd zie je ook monniken met mega dikke camera’s lopen. Kon ik mijn camera maar kopen van sticky rice.. 🙂

De volgende ochtend hadden we om 10 uur afgesproken met de twee Fransen bij een leuke bar. Utopia. Ze leerden ons een nieuw kaartspel, en we zijn nu verslaafd (lees Steffan is verslaafd en ach ik vind het ook best leuk). Hier hebben we dan ook de helft van onze dag aan besteed, totdat de sunset cruise begon. Een rustig dagje. Tijd voor meer actie. Dus de volgende dag namen we de bus naar Nong Khiaw. Een klein dorpje in het Noorden van Laos. En de Fransen gingen met ons mee.

We hadden al iets geboekt in Nong Khiaw, maar wisten dat het nabij gelegen dorpje, Muang Ngoy, alleen per boot bereikbaar was. Nadat we erachter kwamen dat deze boot alleen om 14.00 uur vertrekt en de volgende dag al om 9.30 uur teruggaat, besloten we de geboekte kamer voor lief te nemen en meteen de boot te pakken. Daar hebben we zeker geen spijt van. Heel bijzonder om te zien hoe de mensen daar leven en dat alles, maar dan ook echt alles, per boot wordt gebracht. En misschien nog wel het belangrijkste: toeristen zijn (nog) geen alledaagse gewoonte. We regelden een kamer en vertrokken meteen naar één van de twee uitzichtpunten.

Bij terugkomst liepen we door de straten en vonden we een bal. En toen was het voetballen geblazen. Steeds meer kinderen sloten aan. Zó leuk!

De volgende ochtend hadden Steffan en Nico om 5.00 uur hun wekker gezet om te beginnen aan een hike. Met Chloë en mij erbij hadden we nooit de boot van half 10 gered, dus we wensten hen veel succes. Gelukkig waren ze ruim op tijd om ook nog een ontbijt naar binnen te werken. Eenmaal terug in Nong Khiaw besloten Steffan, Nico en ik hét viewpoint daar nog mee te pakken. Het heeft me liters zweet, een paar pauzes en doorzettingsvermogen gekost om de jongens bij te benen, maar het was de moeite meer dan waard!

We vervolgden onze reis naar Luang Namtha. Dit ligt nog noordelijker in Laos. De weg ernaar toe was heftig. We hielden ons hart vast voor onszelf, maar ook voor alle spelende kinderen die letterlijk aan de weg wonen. Pfoe, wat eng. Onze chauffeur nam het niet zo nauw. Daarnaast weerspiegelen de chauffeurs (bus, minivan, tuktuk, het maakt niet uit) niet de vriendelijkheid van de Laotiaanse bevolking. Maar goed, gelukkig kwamen we veilig aan op onze bestemming. Anton, één van de drie Fransen, was hier al eerder naar toe vertrokken en raadde ons het guesthouse Amandra Villa aan. Misschien wel de beste slaapplek tot nog toe, al hebben we weinig te klagen gehad. Hij was net terug van een trekking en raadde ons zijn trekking aan. 1 dag kajakken en 1 dag jungle. We boekten deze trekking voor twee dagen later. Zo hadden we één dag om zelf in te vullen. Dat dagje hebben we fietsen gehuurd. Watervalletje hier, rijstvelden daar. We eindigden met zonsondergang bij een lokaal restaurantje. Heerlijke dag.

Vroeg ons bed in, want de volgende dag begon de trekking. We werden opgehaald met een tuktuk en onze gids Oucine sprak een aardig woordje Engels. We begonnen met kajakken. Heel rustig. Prima begin. We lunchten in een lokaal dorpje. Heel bijzonder. De achtertuin is ‘de wc’ en de biggetjes lopen overal en nergens. Oucine bereidde daar onze lunch voor. Sticky rice met vis. Lekker!

Vervolgens namen we weer plaats in de kajaks en gaf Oucine aan dat het een tikkeltje moeilijker ging worden. Dat hebben we geweten. Koppie onder. De stroming was sterk en er lagen allemaal stenen. En of ik het even niet zo leuk vond. Steffan bleef rustig en we konden beide weer in de kajak klauteren. Op Stef zijn pet na hadden we alle slippers en peddels weer terug en waren onze telefoons, door middel van de watertas, nog droog. Na nog een paar heftige stromingen arriveerden we bij het tweede lokale dorpje. Dit was ook onze slaapplek voor die nacht. We hadden ballonnen en potloden meegebracht, omdat we wisten dat deze in de smaak zouden vallen bij de kinderen daar. Sommigen hadden nog nooit ballonnen gezien, sommigen wisten precies hoe ermee om te gaan. Erg leuk, want ze waren helemaal blij! Mijn fotocamera vonden ze ook interessant. Ze poseerden maar al te graag op de meest gekke manieren. Vervolgens wilden ze zichzelf dan bewonderen. Steffan had zijn Polaroid camera meegenomen. Nadat vijf kinderen op de foto waren gezet, keken ze vol bewondering naar de foto die dat apparaatje tevoorschijn toverde. Tof!

Na wederom een maaltijd met rijst sliepen we die avond al om een uur of acht. Op een matje, onder een klamboe. Kon slechter! De volgende ochtend begon onze tocht door de jungle. Op slippers. Slippers? Ja daar hadden wij ook niet op gerekend. Maar aangezien we een aantal rivieren door moesten, was het dragen van slippers de beste optie. Bloedzuigers vonden dit natuurlijk hoogst interessant dus die mochten we meerdere keren van onze voeten plukken. Fijn. Na anderhalf uur was het tijd om onze slippers in te ruilen voor bergschoenen. Dit liep een stuk beter. En óf we er verre weg van charmant uitzagen, ach wie doet je wat. 🙂

Na een uur of vijf lopen was het tijd voor de lunch. Wederom in een klein dorpje, ver weg van de ‘bewoonde’ wereld. En wederom rijst. Ik ben al niet zo’n fan van rijst (ja wat doe je dan in Azië hè), maar dit was wel het laatste waar ik zin in had na die stevige wandeling. Ze verkochten wel fantaatjes. Jippie! Wat kun je daar blij van worden op zo’n moment. Twee uur na de lunch bereikten we het einde van onze tocht en bracht een tuktuk ons weer terug. Het was die avond de laatste avond met de Fransen, want vanaf nu gingen onze wegen scheiden. Zij gingen door naar Vietnam, wij bleven nog in Laos om de Gibbon Experience te doen. Wie weet zien we elkaar in Vietnam, zo luidde ons afscheid.

In een bus vol Laotiaanse mensen verplaatsen we ons van Luang Namtha naar Huay Xai. Ook een spannend ritje want we kwamen twee auto’s omgekeerd in de berm tegen. Bij aankomst checkten we in en hebben we het lekker rustig aan gedaan. Ook de volgende dag stond in het teken van rust. Huay Xai heeft niet enorm veel te bieden. De toeristen die er komen gaan óf de Gibbon Experience doen óf reizen van of door naar Thailand. Je kon Thailand namelijk zien liggen aan de andere kant van de rivier. Wel hebben we een tempel en een fort bezocht en ervaarden we wederom een Laotiaanse massage.

Het was zover. De Gibbon Experience. Iets waar Steffan al veel langer naar uitkijkt dan ik. Iets wat ongelooflijk veel moet kosten, maar het ook ongelooflijk waard moet zijn. Aldus de verhalen. We waren benieuwd! We werden in een groep van 15 mensen naar de jungle gebracht. Volgens de organisatie leven hier negen groepen Gibbons. Een soort apen. Vanuit de boomhut, onze slaapplek voor twee nachten, kun je deze apen dan zien. De weg naar onze boomhut toe was al heftig. Onze schoenen zaten onder de modder, maar het ziplinen maakte deze weg een stuk leuker! Dat is ook wat de Gibbon Experience zo uniek maakt, het ziplinen en tegelijkertijd wild life spotten. We sliepen met een ander stel in één van de boomhutten. Boomhut nummer 3. Het avondeten werd door onze lieve gidsen gebracht. ’s Avonds wordt het daar al gauw donker, dus we zetten onze wekker vroeg voor de zonsopgang en om hopelijk Gibbons de spotten. Geen Gibbons, maar wel een prachtig uitzicht. Die dag ziplineden we heel wat af en bezochten we verschillende boomhutten.

In de middag kwam er een bui. En wat voor bui. Alles was nat. Sokken, schoenen, ondergoed.. Alles. De douche in de boomhut was natuurlijk koud, dus echt opwarmen was niet mogelijk. We gingen wederom vroeg ons bed in en zetten de wekker voor de Gibbons. Het zal toch niet dat we ze niet zien (en die andere groep wel..). Helaas, we waren niet de geluksvogels. Zonder Gibbons te hebben gezien, verlieten we de jungle. Wat ook nog eens verre van soepel verliep en gebaat ging met veel wachten. We waren ietwat teleurgesteld. Dit kwam ook omdat het gezelschap in onze boomhut een stuk gezelliger had kunnen zijn. Wat is dat toch ook belangrijk. We misten Chloë en Nico tijdens deze tour! Terug in Huay Xai namen we een lekkere warme douche en pakten we onze spullen voor de volgende dag.

We sloten ons Laos avontuur, van drieënhalve week, af met de slow boat van Huay Xai terug naar Luang Prabang. Deze tocht duurde twee dagen en stopte in Pakbeng waar je kon overnachten. Tijdens de boottocht kon je genieten van de prachtige omgeving. Een groot gedeelte van de mensen waren reizigers die vanuit Thailand kwamen overwaaien. Zij zaten nog steeds in hetzelfde uitgaansritme en de rustige slow boat veranderde dan ook langzamerhand in een party boot. Al zijn wij ook niet vies van feestjes, dit waren van die overdreven mensen met hun te grote harembroeken die voor alles kwamen behalve wat Laos te bieden heeft. De tweede dag was de boot een stuk rustiger, aangezien ze het feestje die nacht in Pakbeng hadden doorgezet. Bij aankomst in Luang Prabang voelde het een beetje als ‘thuiskomen’. Wat is het toch een heerlijke stad.

We hebben Laos ervaren als een prachtig, gemoedelijk land met ontzettend mooie natuur. Overal zie je kinderen die niks anders doen dan lachen, zwaaien en plezier maken. Ook volwassenen ontvangen je met open armen. Geen moment voel je je onveilig. Het is alleen maar genieten. Sla Laos zeker niet over als je Azië een bezoekje brengt.

Morgen vliegen we alweer naar onze volgende bestemming. Daarbij ons laatste land in Azië. Vietnam here we come!

Movie #3 Laos

Hierbij ook de link, zodat je de video in full HD (1080p) kunt bekijken:

https://www.youtube.com/edit?o=U&video_id=OuMO_NAK0KY