Nieuw-Zeeland (30 dec – 12 jan)

Na een mooie rit langs de surf highway kwamen we aan in Whanganui. Hier woont de oudste dochter van de zus van Steffan’s oma. Volgen jullie dat nog? ‘Oma’ was daar op bezoek en het was een verrassing voor haar dat we kwamen. Helemaal happy toen ze ons zag! We borrelden, barbequeden en leerden een nieuw kaartspel. Gin. De volgende ochtend (oudjaarsdag) bakte Madelein oliebollen. LEKKER! Hoort toch een beetje bij een jaarwisseling hè? Onze dank was groot, ook vooral voor de gastvrijheid! We namen afscheid en reden, met een oliebollenvoorraad, naar Wellington. Zo’n 2,5 uur vanaf Whanganui. Eenmaal aangekomen parkeerden we onze camper bij Evans Bay en liepen we naar het hoogste punt van Mount Victoria voor een uitzicht  over de stad. Windy Point. Nou dat hebben we geweten. Wat een wind. Je zult hier maar wonen, dachten wij. Maar ach, we hebben wel gelachen 🙂

We liepen vanaf het uitzichtpunt richting het centrum van de stad. Toevallig stond er een cricketwedstrijd op het punt van beginnen. Cricket wordt hier vooral gespeeld door de Kiwi’s (Nieuw-Zeelandse import). De Maori’s (oorspronkelijke bevolking) zijn met name van de sport Rugby. We kochten kaartjes en gingen kijken. Eerst was het spelletje hocus pocus voor ons, maar nadat een aardige meneer uitleg begon te geven, werd het steeds duidelijker.

Rond etenstijd zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. We hadden afgesproken oudejaarsavond uiteten te gaan. Heerlijk! Zo kon het nieuwe jaar wel beginnen. In Wellington moest hét feest in de haven zijn, dus gingen we daar rond tienen heen. De haven stond vol kraampjes, een band en er was een straatartiest aan de gang. Gezellige boel!

We genoten van de live muziek en telden af. Twaalf uur eerder dan in Nederland, gek hoor! Het nieuwe jaar begonnen we in een kroegje waar we al gauw met twee Franse stellen in aanraking kwamen. Na drie verschillende kroegen en een uurtje teruglopen naar de camping (jippie), lagen we op een best wel schappelijke tijd in onze camper. Dat moest ook wel, want de volgende dag pakten we de veerpont naar het Zuidereiland. De overtocht duurt drie uur lang en onze camper kon mee. Bij het naderen van het Zuidereiland voelden we ons al gezegend. Het was een zonnige dag en daarmee hadden we een prachtig uitzicht op de Marlborough Sounds.

We probeerden ter plekke nog een betaalde camping te regelen, maar alles was volgeboekt. Dan de volgende dag maar douchen.. We sliepen op een plek net voor het begin van de French Pass (weg langs de kust). De volgende dag ging onze wekker vroeg, zodat we rustig langs deze kustlijn konden rijden. Zo mooi helder het die dag ervoor was, zo mistig begon die dag erna. We twijfelden nog of het de moeite waard was. Locals vertelden dat het weer zo kon veranderen. Tja, nergens was het top, dus we gingen. En of het de moeite waard was. Wederom prachtige uitzichten.

We eindigden die dag op een camping in Nelson (doucheeeen). Daar boekten we een kayak voor de volgende dag om in het Abel National Park te kayakken. Een must do als je hier bent.

Bij aankomst in Marahau (uitvalsbasis voor het kayakken) kregen we een kayak, peddels, een watertas en een kaart. Na een uitleg waren we ready to go. Een wetsuit hadden we niet nodig. Althans, dat werd ons verteld. Tja, je raadt het al.. Die hadden we de eerste paar uur goed kunnen gebruiken. Peddelen, peddelen en nog eens peddelen. Zo bleven we in ieder geval een beetje warm. Met kayakken kun je aanleggen waar je maar wilt en dan kom je de meest bijzondere plekjes tegen, die je te voet niet kunt bereiken. ’s Middags klaarde het weer gelukkig op en zo werd het alsnog een heerlijke dag op het water. We kayakten langs ‘Adele Island’. Een eiland vol zeehonden. Daar kwam een speelse zeehond op ons af. Hij zwom onder onze kayak, sprong naast onze kayak en genoot van onze aandacht. Totdat een gids van een tour ons vertelde dat we 20 meter afstand moesten houden. Tja, dat was ons tijdens de uitleg niet verteld. Blijkbaar is een toerist afgelopen jaar gebeten door een zeehond. Oeps. Hoe dan ook, deze zeehond heeft ons wel een mega leuke dag bezorgd (check hiervoor vooral Stef z’n filmpje).

Na het kayakken gingen we naar een camping, kookten we en maakten we plannen voor de volgende dag. Split Apple Rock hadden we nog niet gezien en lag op de route. Dus pakten we die ’s ochtends vroeg mee. Het is een rots die precies doormidden is gebroken. Kon wat ons betreft ook een Split Egg of een Split Golfball zijn, maar goed. Wel grappig om langs te gaan en een prachtig strand daar. Vervolgens gingen we een wandeling maken naar een grot. De Rawiti Cave. Om hier te komen, moet je over privé land. Dus hekje open en hekje dicht. Anders gaan de schaapjes pleite. Na een leuke, steile wandeling kwamen we bij de grot. Impressive! Zeker de moeite waard.

De volgende bezienswaardigheid van die dag waren de Labyrinth Rocks. Een doolhof van rotsen en veel groen. Grappig om doorheen te lopen. De laatste to-do was een bezoekje aan de Te Waikoropupū Springs.  Zwemkleding en handdoeken mee, we gaan ervoor. Dachten wij. Het eerste bordje vertelde ons dat er niet mag worden gezwommen. Stonden wij even voor lul. Iets te weinig ingelezen. Het is namelijk water dat zo helder is door de waterbronnen die in de grond nog actief zijn. En dáárom mag er ook niet worden gezwommen. Om het zo schoon en helder mogelijk te houden. Helder was het zeker, super mooi!

We hadden voor die avond een camping geboekt in Collingwood. Eentje opweg naar Farewell Spit. Bij aankomst werd er gesproken over een ‘waterbom’ die zou komen. Een storm die zo’n vier keer per jaar voor komt. Ze hadden ons op een plek geplaatst, aan zee, waar we veilig konden staan met onze camper. We maakten ons klaar voor de nacht. Alle deuren en ramen goed dicht. De volgende ochtend werden we wakker. Midden op zee. Grapje. Het viel allemaal reuze mee en alle ophef was niet echt nodig. We reden die ochtend naar Farewell Spit. Nu we zo ver waren gereden, wilden we daar ook wel even kijken. We wandelden een rondje van 4 kilometer door de duinen en langs het strand. In de regen. Erg mooi, maar als we wisten dat het vloed zou gaan worden en we daarom 1,5 uur moesten wachten om veilig door te kunnen rijden, hadden we het dénk ik overgeslagen.

Er was zoveel regen gevallen dat bij vloed de zee over de wegen stroomde. Veel hebben we die dag niet kunnen doen en we eindigden op een camping net voor Nelson Lakes. Daar ontmoetten we Jonathan en Hannah. Met hen hebben we een avond bij een kampvuur gezeten en zijn we de volgende ochtend naar Nelson Lakes gereden. Super mooi, vooral met die blauwe lucht. Echt een plaatje. We maakten een wandeling, reden verder naar een plek om te lunchen en namen afscheid. Wij gingen naar Karamea, zij alvast naar het zuiden. Wie weet zien we ze nog een keer.

Karamea ligt in het Noordwesten en is best een eindje ‘uit de richting’. Je kunt vanaf daar het Kahurangi National Park bezoeken. Wij hebben daar een wandeling gemaakt, die misschien wel de meest bijzondere is tot nog toe. De Fenian Track. Drie uur lang. Super groen, drie verschillende grotten (waarvan één 100 meter en daar moet je doorheen) en paden waarvan je denkt ‘wie heeft dit bedacht’.. Daarnaast waren wij daar helemaal alleen. Dat maakte het des te bijzonderder. De camping die we daar hadden was ook helemaal top. Memorial Domain Camping Ground. De meeste toeristen nemen de moeite niet om hierheen te rijden, maar het was voor ons een hoogtepunt.

Van Karamea reden we naar de Pancake Rocks. Toeristisch, maar wel erg bijzonder. Dit zijn rotsen waar je stapels pannenkoeken in kunt zien als je je creatieve geest erop los laat. Vervolgens reden we verder naar Marahau. Een gratis ‘camping’ direct aan zee. We bakten pannenkoeken (toepasselijk toch?) en hadden vanuit onze camper zicht op één van de mooiste zonsondergangen.

’s Ochtends ontbeten we aan het strand en reden we nog voor de drukte naar Hokitika Gorge. Een ontzettend blauw meer. Daar zijn we opgevreten door de sandflies. Hele kleine vliegjes die ontzettend nare, jeukende bultjes achterlaten. Verder bestond die dag uit regen, regen en nog eens regen. We reden daarom door naar de gletsjers. Je kunt de Franz Josef Glacier of de Fox Glacier met een helicopter tour bezoeken. Voor die dag waren bijna alle vluchten gecanceld, maar wie weet hadden wij de volgende dag meer geluk. We besloten onze hoop te vestigen op de Fox Glacier. De tour van 6.50 uur werd het meest aangeraden. Vervolgens gaan ze dan om het uur. Onze wekker ging die ochtend daarom belachelijk vroeg, maar het moest het waard zijn. Helaas hoorden we dat de tour was gecanceld. Gelukkig waren er nog plekjes voor de tour van 11.50 uur. Bij terugkomst vertelde de medewerkster vrolijk dat alle tours tot 11.50 uur waren gegaan, op die van 6.50 uur na dan. Tja, dat was net die van ons. Maar daardoor achtte ze de kans groot dat de volgende ook ging. Helaas kreeg ze geen gelijk, ook nét die tour werd gecanceld. De derde poging, 14.50 uur, mocht ook niet baten. Wat een pech. Je krijgt je geld wel gewoon terug bij een annulering, maar we baalden flink. Het weer voor de volgende dag zag er ook niet veelbelovend uit, dus besloten we de gletsjers achter ons te laten.

Wel hebben we die dag twee mooie wandelingen gemaakt. Eerst een rondje om Lake Matheson. We hadden geluk, de bergen spiegelden prachtig in het meer.

’s Middags liepen we naar de Fox Glacier. Je ziet dan een klein stukje van deze Gletsjer. De omgeving is daar prachtig!

Aan het einde van de middag reden we door richting Wanaka via de Haast Pass Highway. Onderweg bezochten we de Thunder Creek Waterfall en de Blue Pools. Beide in de regen. Thunder Creek is een waterval vlakbij de weg. Erg mooi. De Blue Pools waren op dat moment meer groen dan blauw, maar alsnog leuk om even langs te gaan.

Eenmaal aangekomen in Wanaka besloten we die middag, ondanks het slechte weer, een hike te doen. De Rob Roy Glacier. De gravel road ernaartoe was pittig, de wandeling super mooi en het uitzicht echt adembenemend! We hadden geluk, want het zicht was, ondanks de vele wolken, erg goed.

Bij terugkomst was het al laat, maar gelukkig konden we er kamperen. Na deze regenachtige dag volgde er helaas nog zo’n dag. We besloten eerst naar Queenstown te gaan. Daar waren de weersvoorspellingen beter.

In Queenstown gingen we kort bij Michiel langs (oud klasgenoot van mij). We spraken af de volgende avond het nachtleven van Queenstown te ervaren. Queenstown is een levendige stad waar het voornamelijk om activiteiten ondernemen gaat. Zo gek als je het kunt bedenken, is daar mogelijk. Er wonen voornamelijk jonge mensen, die net zoals Michiel daar tijdelijk wonen. Het centrum is gezellig. Veel winkeltjes, kroegjes en reisbureaus. We spraken af met Jonathan en Hannah. Super leuk om hen weer te zien. Samen reden we richting Paradise. Een paradijsje dat je moet hebben gezien. Onderweg sliepen we bij Diamond Lake. Samen stookten we een vuurtje om de sandflies tegen te gaan. Vandaar ook de mooie outfits!

Die ochtend reden we naar Paradise (ja ECHT een paradijsje) en lunchten we onderweg. Vervolgens reden we ergens naartoe, en daarvoor moeten jullie Steffan zijn filmpje bekijken…. Have fun!!

#8 Nieuw-Zeeland – deel 2

Veel kijkplezier!!

Hierbij ook de link, zodat je de video in full HD (1080p) kunt bekijken:

https://www.youtube.com/watch?v=U-9Z9Gcd6t