Nieuw-Zeeland (12 jan – 25 jan)

De Karawau Bridge in Queenstown is 43 meter hoog en populair omdat daar de eerste commerciële bungeejump ter wereld werd uitgevoerd. In het vorige filmpje konden jullie Steffan zien springen. Jonathan en Hannah hielden mij gezelschap en samen probeerden we Steffan zo goed mogelijk op beeld vast te leggen. Ook de organisatie heeft foto’s gemaakt, zie de tweede foto. Vet hè?

We hadden met Michiel afgesproken om na de bungeejump samen te eten en daarna het nachtleven van Queenstown te ervaren. We ontmoetten zijn vrienden, dronken meerdere drankjes en aten aan het einde van de avond een Fergburger. Deze burger mag je niet missen, vertelde Michiel. Ik weet niet of het aan het aantal drankjes lag, maar de burger smaakte inderdaad erg goed. Ook Jonathan en Hannah waren van de partij deze avond. Het was één en al gezelligheid. Heel laat wilden we het niet maken, want Roy’s Peak stond op de planning. Zonder al te veel problemen stonden we de volgende ochtend op, namen we afscheid van Michiel (bedankt!) en reden we terug naar Wanaka voor de wandeling die we een paar dagen eerder vanwege het weer hadden overgeslagen. En WAUW! Het weer was prachtig en daarmee het uitzicht zó mooi! Het is een pittige wandeling omhoog, maar het was het dubbel en dwars waard.

Na de wandeling ontmoetten we Elske en Robin (vriendin van Steffan met haar vriend). Zij zijn in Nieuw-Zeeland op vakantie en waren toevallig ook in Wanaka. Leuk om hen gezien te hebben zo aan de andere kant van de wereld. Na de ontmoeting werden we gebeld (half acht ’s avonds). We hadden een skydive gepland voor de volgende middag. Of we ook om zes uur ’s ochtends konden komen. Het zou hard gaan waaien, dus kans op annulering was groot. Tja, dat moesten we natuurlijk niet hebben. Het was namelijk een activiteit waar we beide al een tijdje naar uitkeken. Het was één van de verjaardagscadeautjes die Steffan mij heeft gegeven. Spannend!

Met een skydive spring je uit een vliegtuig samen met een skydive master. In ons geval hadden we een vrije val van 45 seconden voordat de parachute open ging. Steffan ging als eerste, daarna was het mijn beurt. WAAAH hoé vet! Echt een waanzinnig uitzicht over Wanaka. Het ging zó ontzettend snel. Voordat we het wisten waren we weer veilig op de grond. Waar ik mij vooraf nog zorgen maakte om mijn oren, bleek dat geen enkel probleem te zijn. Het was de misselijkheid die het overwon. Na zo’n twee uurtjes kon ik gelukkig ook echt nagenieten. Ondanks dat was het een geweldige ervaring en ben ik Steffan hartstikke dankbaar. In het filmpje kunnen jullie Steffan zien springen. Hij wilde ook nog eens het beeldmateriaal voor mij erbij bestellen, maar dat was wat mij betreft zonde van het geld. De herinnering is waardevol genoeg!

Na deze bijzondere ochtend reden we richting Alexandra. Rudolf en Iepie wonen daar (stel oorspronkelijk uit St Nyk). Toevallig stonden ze met hun camper niet ver van ons vandaan en dus ontmoetten we elkaar op een mooi plekje aan een meer net voor Alexandra. Een Fries vlagje deed ons al vermoeden dat we ‘aan het goede adres’ waren. We praatten bij, reden vervolgens naar hun huis en kregen een rondleiding op hun land. Een prachtig stekkie! Er bleek een permanente konijnenplaag te zijn. Aangezien Rudolf zelf vaak jaagt hier in Nieuw-Zeeland, is het ‘jagen’ op konijnen meer bestrijding. Of wij ook even wilden jagen. Tja, wel bijzonder. We hadden er een dubbel gevoel bij, de ene keer zet je zo’n lief konijntje op de foto, de andere keer schiet je er ééntje dood, maar stiekem vonden we het beide wel heel gaaf. Na de bestrijding kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld die ook niet bepaald vegetarisch was. Rudolf en Iepie, ontzettend bedankt voor de gastvrijheid!

Via Queenstown reden we de volgende dag naar Milford Sound, de bekendste fjord van Fjordland. Een lange, maar prachtige rit. Eenmaal in Milford Sound aangekomen,  maakten we een stop bij Mirror Lakes. Vervolgens zochten we een DOC camping uit (campings van de overheid) om te overnachten. De volgende dag was niet zomaar een dag. Het was 16 januari en daarmee Steffan zijn verjaardag. Na een liedje zingen en cadeautjes uitpakken was het tijd voor een cruise, met Go Orange,  door Milford Sound.

In Milford Sound en omgeving regent het 320 dagen per jaar, daarom is het daar ook zo ongelooflijk groen. Wij hadden geluk, want er viel relatief weinig regen die dag. Na de cruise stopten we bij verschillende punten. The Chasm. Dit is een korte wandeling van maximaal 15 minuutjes. De Monkey Creek. Dit schijnt het lekkerste drinkwater van Nieuw-Zeeland te zijn. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht en kun je de Kea spotten. De welbekende bergpapagaai. Terwijl wij die van onze camper probeerden te jagen (ze knagen overal aan), stond een groep Japanners foto’s te maken. Gekke toeristen.

De laatste stop in Milford Sound was voor de wandeling naar Marian Lake. Deze wandeling duurde zo’n 2,5 uur totaal. Je loopt continue op stenen of keien. Het is super mooi groen en het meer zelf mag er zeker zijn. Prachtig!

We namen afscheid van Milford Sound en reden naar Lumsden. Dit dorpje lag op de route en bood een prima gratis overnachtingsplaats. Top. We skypten die ochtend nog even met onze families, want Steffan was daar immers nog jarig. Na alle felicitaties was het tijd om weer verder te reizen. We hadden Nugget Point op het oog. Bij aankomst zag het oog helaas weinig. Het was zó mistig dat het er als volgt uit zag:

Google het maar eens… mooi hè? Tja, we wilden naar de Oostkust van het Zuidereiland voor wildlife. Zeehonden, zeeleeuwen, zeeberen, pinguïns en albatrossen. We gokten op beter weer meer naar het noorden. Steffan was zo slim om gewoon naar pinguïns te zoeken op maps.me en vond zo drie punten. En jawel, net voor de Moeraki Boulders spotten we twee Yellow-eyed penguins. Zo cool! Daarnaast veel zeehonden en zeeleeuwen. Prachtig!

We sliepen op een camping genaamd Moeraki Boulders Kiwi Holiday Park. Zo helder de lucht die middag was geworden en gebleven, zo mistig was het die volgende ochtend weer. We reden naar de Moeraki Boulders en aanschouwden daar de ronde stenen op het strand. Bijzonder!

De volgende stop was Oamaru. Een grote stad met een aantal interessante gebouwen. Aan de kust spot je daar ook weer genoeg zeehonden en zeeleeuwen. Als je geluk hebt, zie je daar ook de blauwe pinguïn. Wij hebben die niet gezien. Wel een steiger vol vogels. Ook heel bijzonder!

Diezelfde middag reden we van Oamaru naar Lake Pukaki. Wederom een lange, maar prachtige rit. Onderweg stopten we nog bij de Elephant Rocks. We konden aan Lake Pukaki kamperen met een prachtig uitzicht op Mount Cook. Kijk dan toch, plaatje niet?

Mount Cook National Park, of eigenlijk de Tasman glacier, gaf ons de laatste kans om een helikopter hike te doen. Waar we een week eerder zo teleurgesteld waren om de drie keer geannuleerde vlucht, zag het weer er die dag zo veelbelovend uit dat het wel door móest gaan. En ja!! Dat ging het. Een heli hike mag wat kosten, maar dan heb je ook echt wat. Zó gaaf!!!

Een man leidde ons vol passie ‘rond’ op de gletsjer. Hij deed dit werk al 17 jaar en had in die jaren nog nooit zo’n mooie, grote grot ontdekt. Speciaal dus! Met ontzettend blije koppies verlieten we de helikopter. Even later parkeerden we onze camper iets verderop, aan het begin van de Hooker Valley Track. Een makkelijke, maar ook prachtige wandeling.

We sloten deze geweldige dag af op de enige camping in de omgeving van Mount Cook. Glentanner Holiday Park. Chippie, kaasje en een eigengemaakte Radler. Heerlijk. De volgende dag stond weer in het teken van vele kilometers. Een relatief saaie rit van Mount Cook naar Kaikoura. Meerdere keren zijn we ‘wakker geschud’ door debiele automobilisten die kennelijk de weg zo snel mogelijk wilden afleggen. Onderweg stopten we natuurlijk nog wel bij Lake Tekapo. Dit meer is, net als Lake Pukaki, zó blauw dat het onwerkelijk voelt. Erg mooi en een bezoekje zeker waard.

Bij aankomst in Kaikoura regelden we meteen een tour om de volgende dag walvissen te spotten. Even daarna arriveerden Jonathan en Hannah. We dachten elkaar niet meer te zien. Des te leuker om nog een avondje samen te eten. Na het ‘diner’ namen we afscheid en we spraken af hen binnenkort te verwelkomen in Amsterdam.

De organisatie waarmee we walvissen gingen spotten heet Whale Watch Kaikoura. In principe kun je in Kaikoura het hele jaar door walvissen spotten. In de periode dat wij er waren, mikten ze met name op de Sperm Whale (Potvis). Tijdens de boottocht vertelde één van de instructrices over deze walvis. Ze kunnen een lengte van 18 meter bereiken. Onze boot was ook rond die lengte. Bizar hè? Niet lang nadat we waren gearriveerd, kwam de Sperm Whale boven. Al zie je maar een klein deel van dit immense beest, het is alsnog heel bijzonder. Zodra walvissen weer naar de bodem van de zee gaan, zie je hun staart boven komen. Ik heb mijn best gedaan om deze op beeld vast te leggen!

Twee keer mochten we de Sperm Whale zien. Daarna gingen we verder. Er gingen namelijk geruchten dat de Blue Whale (Blauwe vinvis) was gespot. De grootste walvis ter wereld. Het grootste dier dat ooit op aarde heeft geleefd. Whuuuuut! Die wilden we zeker zien. Voorheen waren er 300.000 Blue Whales, momenteel slechts 3.000. En jawel, we hadden geluk. Heel, heel bijzonder dat we deze walvis hebben mogen zien!

Na de tour reden we naar Point Kean Viewpoint. We hadden al vele zeehonden, zeeleeuwen, zeeberen en albatrossen gezien de afgelopen dagen, maar op dit punt waren er zo veel en kon je zo dichtbij komen, dat het alsnog een toevoeging was. Heerlijk om daar rond te lopen tussen die dieren en fotootjes te schieten.

 Na Kaikoura was het tijd voor onze laatste bestemming. Christchurch. We genoten nog van onze laatste oploskoffietjes en noodles voordat we de camper inleverden. Wat gaan we dat missen. Ondanks dat de koelkast het niet goed deed, was het uiteindelijk een hele fijne camper. Na het inleveren van de camper werden we voor ons hostel afgezet. Breakfree on Cashel. Nog twee nachten, voordat de reis naar huis zou beginnen. Christchurch is in 2011 getroffen door een zware aardbeving en heeft ook recentelijk nog bevingen gehad. Hierdoor zie je in deze stad veel nieuwe gebouwen, maar ook veel gebouwen die nog moeten worden herbouwd. Er wordt ook erg veel aan de weg gewerkt daar. Niet bepaald een ‘must see’.

Wat de stad wel erg leuk maakte op het moment dat wij er waren, was het World Buskers Festival. Allemaal straatartiesten en eetgelegenheden in de stad. Zo hebben wij ons wel vermaakt op de laatste dag.

Met een dubbel gevoel stappen we het vliegtuig in. Het waren vier bijzondere, intense en waardevolle maanden. Vier maanden om nooit meer te vergeten. Ieder land dat we hebben bezocht, heeft zijn eigen charme. Singapore waar alles begon en eindigt. Borneo voor wildlife en het snorkelen. Het prachtige Angkor Wat in Cambodja. De bijzondere weken in het pure Laos, waar we Nico, Chloé en Anton hebben mogen ontmoeten. De prachtige cultuur en heftige geschiedenis van Vietnam. Vijf geweldige weken in het zonnige en o zo mooie Australië met de Brabantse Roos en Ella. En last but not least heeft ook Nieuw-Zeeland ons hart gestolen. Niet alleen de prachtige natuur van dit land, maar ook de bijzondere ontmoetingen met de familie Wetzel, de gezellige momenten met Jonathan en Hannah en de bezoekjes aan Michiel en Rudolf en Iepie maken dat we Nieuw-Zeeland nooit meer vergeten.

We hebben enorm veel zin om iedereen thuis weer te zien en gaan het reizen tegelijkertijd ongelooflijk missen. We vonden het super leuk om te zien dat jullie ons tijdens onze reis volgden aan de hand van onze verhalen en filmpjes. Heel erg bedankt daarvoor! Deze glimlach gaan jullie zien als we thuis zijn en jullie ons vragen naar de afgelopen vier maanden. Nederland, tot gauw!